Communicatie, pionieren en creativiteit. Daar smul ik van.
Aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam studeerde ik Beleid & Management Gezondheidszorg. Ik werk als projectmanager communicatie in het HagaZiekenhuis. En ik heb een prettige stem die je kunt inhuren. Maar dat is maar een klein deel van mijn verhaal.
- Het radiovirus
- Knopjes, vinyl, polyester en digitaal
- Trotse papa
- Een bejaarde Renault 18
- Door de lucht naar Indië in staalbuizen, hout en linnen
Het radiovirus
In 1981 kreeg ik van mijn pake en beppe (Fries voor opa en oma) een FM-radio. Op die radio ontdekte ik de piraten die in die tijd de FM-band bevolkten.
Radiopiraten
Met rode oortjes luisterde ik naar Picasso Radio, Decibel Radio, Unique FM, Atlantis, Nova en vele andere zenders die rond Amsterdam te horen waren. Dat was pure communicatie. De DJ’s praatten over de omgeving die ik kende. En je kon gewoon opbellen en in de uitzending de groeten doen!
Slaapkamerradio
Het radiovirus had me geïnfecteerd. Al snel was geen cassetterecorder of platenspeler meer veilig. Ik soldeerde zelf een mengpaneel. Daarmee maakte ik mijn eerste slaapkamerproducties. De ervaring die ik opdeed bracht me bij de lokale omroep van Amstelveen.
Stads Radio Rotterdam
In 1990 ging ik in Rotterdam op kamers wonen om te studeren. Maar ik denk dat ik per saldo meer tijd heb doorgebracht in de studio van Stads Radio Rotterdam, dan in de collegebanken. Bij Stads Radio maakte ik jaren lang een dagelijks programma. Onderweg van college naar huis kocht ik van mijn radiosalaris en studiefinanciering platen bij de Plaatboef op de Nieuwe Binnenweg en banden bij Tapes op de Schiedamseweg.
In 1997 studeerde ik af en in 1998 kreeg ik een ‘serieuze baan‘ in Ziekenhuis Leyenburg (nu het HagaZiekenhuis) in Den Haag. Hoewel radio wat meer naar de achtergrond verdween, was mijn huis nooit compleet zonder studio. En bloed kruipt …
Gevonden Voorwerpen
In 2006 mocht ik op KX Radio, de toen gloednieuwe internetzender van Rob Stenders, een gastprogramma maken. Al snel maakte mijn programma ‘Gevonden Voorwerpen’ een vast onderdeel uit van de programmering.
In de loop der jaren verhuisde Gevonden Voorwerpen een paar keer. Sinds 2017 voel ik me helemaal thuis op Ice Radio – “Geen playlist maar passie”. Elke maandag tussen 20.00 en 22.00 uur en elke woensdag tussen 14.00 en 16.00 uur. Terugluisteren kan ook via Mixcloud.
Knopjes, vinyl, polyester en digitaal
Mijn studio is voorzien van alle digitale gemakken voor het maken van klinkende opnamen. Maar ik heb een zwak voor old skool analoge studioapparatuur. Toen ik als tiener mijn eerste studio knutselde, waren deze spullen onbetaalbaar.
Begin deze eeuw werden studio’s digitaal. Radiostations deden hun analoge spullen van de hand. Daardoor kwam de apparatuur waar ik in de jaren ’80 van droomde en in de jaren ’90 mee werkte voor dumpprijzen op de markt. En ik hoefde niet meer rond te komen van studiefianciering en de 16 gulden per uur die ik verdiende bij Stads Radio Rotterdam. Dus ook de analoge spullen die hun waarde hebben behouden kwamen binnen handbereik.
Mijn radioprogamma presenteer ik dus vanuit een soort omroepmuseum. De muziek komt niet alleen uit de computer, maar ook van vinyl. En jingles staan niet alleen op een harde schijf, maar ook op honderden carts.
Tape: halfspoor stereo op een reVox B77 mk II en kwartspoor stereo op een Akai GX-4000D
Trotste papa
Ik ben de trotse papa van zoons Joris (2013) en Marijn (2015). In mijn radioprogramma Gevonden Voorwerpen kun je ze af en toe horen.
Een bejaarde Renault 18 (of twee)
Als klein jongetje wilde ik een oldtimer. In 1978 veranderde ik van gedachten. Met mijn vader bezocht ik de lokale Renault-dealer. Een verkoper demonstreerde ons het nieuwste model: de Ranault 18. Strak vormgegeven. Ruim. Van binnenuit verstelbare spiegels. Een stuur waar het logo a-centrisch op was aangebracht. De toen 9 jarige ik was onder de indruk. Zo’n auto wilde ik later!
In 1987 kocht mijn moeder (mijn vader was inmiddels overleden) een 5 jaar oude Renault 18 GTL. De auto had slechts 29.000 km op de teller. In 1989 haalde ik mijn rijbewijs. Samen met mijn zus chauffeurden wij ons gezin en onszelf met deze auto jaren lang overal naartoe.
Eind jaren ‘90 begon de tand des tijds te knagen. De ‘sahara metallic’ gekleurde dame kreeg vaker mankementen. En de levertijd van onderdelen werd steeds langer. Dus kocht ik in 1999 een nieuwe auto.
Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ‘de 18’ weg te doen. Ik kon nu 2 jongensdromen in vervulling laten gaan: een oldtimer én een Renault 18 bezitten. Door de jaren heen heb ik al aardig wat aan de 18 geklust.
Sinds 2002 staat ze in opslag te wachten op een restauratie … ooit. In 2020 was ik daadwerkelijk snode plannen aan het maken voor die ingrijpende restauratie. En toen kwam er op marktplaats ineens een identieke Renault 18 in uitstekende staat voorbij, voor een prijs waar ik nooit tegenop kan restaureren. Dus … nu heb ik er 2!
Je kunt alles over deze auto’s lezen op www.renault18.com.
Door de lucht naar Indië in staalbuizen, hout en linnen
Over de ontwikkeling van de KLM in de jaren ’20 en ’30 van de vorige eeuw en het pionierswerk op de luchtlijn Amsterdam – Batavia heb ik zo ongeveer alles gelezen dat te vinden is. De pioniersgeest en de romantiek van deze periode spreken enorm tot mijn verbeelding. Af en toe lever ik een bijdrage aan historisch onderzoek naar deze periode van de Nederlandse luchtvaartgeschiedenis.
